Beste leden, we hebben samen een atletiekvereniging ontwikkeld die zich kenmerkt door een goede organisatie met zelfstandig werkende commissies en werkgroepen, met een prima accommodatie. Veel vrijwilligers dragen daartoe bij. Met onze jeugd- en seniorenatleten, masters, recreatieve lopers, trimmers, oriënteerders, Nordic Walkers, wandelaars, tennissers, wandelaars en survivalrunners voelen we ons thuis in onze eigen sportaccommodatie. We houden vele trainingen, organiseren atletiekwedstrijden en andere evenementen waarin sport en gezelligheid samen gaan. Het is ieders wens dat dat nog lang zo mag blijven.
Hoe onze atletiekvereniging ontstond, nu 40 jaar geleden, is te lezen in de bijdrage van Mar Kwakernaak, hierna afgedrukt.
Anno 2016 ziet de gemeente Epe sport steeds meer als middel om gezondheidswinst te behalen. We werken daarom nauw samen met de gemeentelijke sportcoaches en bevorderen met hen o.a. de jeugd- en ouderensport. Het ‘Sportcafé Epe’ en de website ‘heelepebeweegt.nl’ zijn platforms geworden voor overleg met gemeente en andere sportverenigingen. Ons terrein wordt gebruikt door scholen voor basis en voortgezet onderwijs en ook andere atletiekverenigingen hebben de weg naar ons gevonden. Niet voor niets heet ons beleidsplan ‘sporten mét iedereen’.
In dat beleidsplan dagen we onszelf uit. De komende jaren werken we vooral aan het sportbeleid met aandacht voor bestaande en nieuwe activiteiten en de beoogde kwaliteit van ons sportaanbod. Het accommodatiebeleid is gericht op het optimale gebruik van onze uitstekende voorzieningen. Aan derden wordt steeds meer de mogelijkheid geboden – tegen vergoeding – gebruik te maken van onze faciliteiten. Het communicatiebeleid is gericht op ‘het laten zien wat je doet en wie je bent voor wie’. De realisatie van ons beleid zal in belangrijke mate afhangen van de wijze waarop we zowel in als buiten de vereniging samen werken.
Als bestuur hebben we het vertrouwen dat dat met de inzet van velen zal blijven lukken.
De clubdagcommissie biedt ons zaterdag een programma dat naast het sporten de mogelijkheid biedt elkaar te feliciteren en op gezellige wijze terug en vooruit te blikken. Graag tot dan.
Namens het bestuur, John Steentjes, voorzitter.
40 JAAR CIALFO – Door Mar Kwakernaak
Voelde me geroepen na zo veel jaren in de pen te klimmen en even terug te blikken op de beginjaren.
Allereerst: in 1974 is er al een poging gedaan om een atletiekvereniging op te richten in Epe. Op een artikel in de krant kwam weinig respons.
Leo was destijds voorzitter van de buurtvereniging Wissel en Tongeren.
Wethouder Hansink opende in Wissel een paardenconcours en op zijn opmerking dat je in Epe toch maar alle sporten kon beoefenen was Leo zijn antwoord: “Ja, behalve atletiek” waarop hij antwoordde: ”Begin maar, ik zal jullie steunen waar ik kan”.
Toen begon het te kriebelen.
De eerstvolgende week zat ik al op het gemeentehuis.
Voetbalvereniging Epe vertrok van de Kweekweg naar de Wachtelenberg en het veld aan de Kweekweg kwam dus vrij.
Na veel besprekingen op het gemeentehuis kregen we toestemming om de voetbalvelden te huren. We konden op de groenstroken langs het veld trainen.
Voetbalvereniging Sinar Maluku en voetbalvereniging Wissel, die de velden in Wissel in orde moest maken, zouden tijdelijk onze medehuurders worden.
Maar ja, hoe verder ?
Op zondagochtend trainden we al met een stel Gemzen vanuit ons huis.
Een onderafdeling van de Gemzen in Epe werd resoluut afgewezen door het bestuur van de Gemzen. De gemeente begon daardoor enthousiaster te worden !
We hadden twee hardlopende politie-agenten bereid gevonden zitting te nemen in het bestuur.
Piet Faber werd voorzitter en Hans ten Brinke lid, evenals Jan Haas, Ben Kamphuis. Ik werd secretaris.
Tijdens een van de vergaderingen, voorafgaande aan de oprichtingsvergadering, waren we op zoek naar een penningmeester. Nico Telgen kwam in beeld
Gebeld en ik hoor het hem nog zeggen: “ Oke ik wil het wel doen, maar ik doe beslist niets meer“.
De oprichtingsvergadering vond op 2 maart 1976 plaats bij ons thuis. Erwin Reinhard, Hans Voogd en Leo Horst waren onze eerste leden.
Inmiddels was Jan Koster, sportleraar op de LTS, bereid gevonden om de trainingen te verzorgen.
De accommodatie bestond uit twee voetbalvelden, omgeven door paaltjes met draad er tussen.
Er werd door diverse mensen een kogelstootring en een discusring aangelegd. Ook werd er een verspringbak gegraven op een heel verkeerde plaats. In de herfst kwamen we daar achter omdat er een halve meter blad op lag.
Weer op een andere plaats een nieuwe bak gegraven.
Van de gemeente kregen, we 1000 gulden om materiaal ter bestellen. 2 startblokken, een paar kogels en een paar disci.
Verder werd er veel geimproviseerd. Zelf gemaakte startblokken en zelfs een hoogspringmat!!
Een vader van een van onze leden was vertegenwoordiger in dat plastic netwerk waar de sinaasappels in zitten. We kregen dus een rol van dat materiaal en toen aan het werk. We vroegen onze leden schuimrubber mee te brengen en dat hebben we geweten!!!
Bij de firma Jansonius mochten we op een professionele naaimachine drie zakken maken. Het was de zachtste mat die we gehad hebben. Een stel pallets eronder en springen maar, alleen niet te hoog anders raakte je de ondergrond bij het landen. Heel triest was dat we na een tijdje op het veld kwamen en de hoezen kapot gesneden waren en het veld vol brokken met schuimrubber lag.
De echte hoogspringmat heeft ons ook nog eens de nodige hoofdbrekens gekost.
Op een stormachtige winteravond belde de heer Nijland, die aan de Oenerweg woonde, ons op. “Als jullie de hoogspringmat willen redden moet je snel komen. Hij ligt op de Oenerweg!”. De mat was over de omheining gewaaid.
Hoe krijg je een mat van 3 x 4 m. weer op zijn plek.
Meerdere mensen gebeld en met een kar van de heer v .d.Vosse (gemeente) hebben we het gered.
We vonden wel dat we de jeugd kennis moesten laten maken met een echte Atletiekwedstrijd. Diekman stadion in Enschede een echte baan !
Jeroen Tibben stond aan de start van de 1000m helemaal aan de buitenkant. Tot mijn grote schrik bleef hij in de buitenbaan lopen. Op mijn gegil bleef hij staan en vroeg: “Wat zeg je ?” naar de binnenbaan man !!!
Zoiets vergeet je nooit weer.
Het bezoek aan wedstrijden werd door ouders verzorgd.
Als de kinderen hun nummers gedaan hadden wilden de ouders meestal gelijk naar huis, maar de kinderen dachten er anders over. Het is gebeurd dat een ouder met een volle auto heen reed en met 1 kind in de auto naar huis ging.
Daar sta je dan aan het eind van de middag.
Over het algemeen werd er goed samengewerkt, maar ik heb ook wel eens bij mijn buurvrouw staan janken. Ik had het gevoel dat Cialfo mij een paar jaar van mijn leven zou kosten. Als je mensen hebt die elkaar niet willen vinden is het heel moeilijk werken.
Toen er gezegd werd:” Cialfo is de familie Kwakernaak niet” dacht ik ze hebben gelijk, we gaan gas terug nemen.
Je kunt wel een boek vol schrijven over de 40-jarige geschiedenis van Cialfo met zijn ups en downs.
Met de verhuizing naar de Wachtelenberg en een echte kunstofbaan zijn we volwassen geworden.
Daar kunnen we met ons allen trots op zijn!!!
Van harte gefeliciteerd met dit jubileum !!!
Mar Kwakernaak.